Ik heb goede herinneringen aan de Senegalese papegaai omdat ik er een heb helpen redden van een bijna zeker leven in gevangenschap. Het was in oktober 2005. We waren ons aan het voorbereiden om de lodge te openen en waren druk bezig met de voorbereidingen voor een nieuw seizoen. Dit jaar wilden we ons team voorzien van loopfietsen, alle 20. We waren op de Serekunda-markt op zoek naar fietsen omdat ze veel winkels hebben die fietsen verkopen. En ik wist dat we de beste kans hadden om te vinden wat we wilden, en ook om de beste prijs te krijgen.
Winkelen voor fietsen
We kwamen aan bij een winkel genaamd AZ, zo genoemd denk ik omdat ze zo'n beetje alles verkochten. Elektronica, autoaccu's, banden, kooktoestellen, zonnepanelen, koelkasten en duwfietsen.
Terwijl ik met de eigenaar aan het praten was om te bepalen of hij 20 fietsen had en of we korting konden krijgen bij aankoop van meerdere fietsen, hoorde ik een elektronisch geluid onder de toonbank vandaan komen dat maar niet ophield.
Het verstoorde een beetje ons gesprek en ik vroeg de man of hij het apparaat kon uitzetten.
Het is mijn papegaai!
Hij zei: "Nee, dit was niet elektronisch", het was zijn Senegalese papegaai, waarop hij onder de toonbank greep, een kleine kooi pakte en deze op de toonbank zette. Binnenin zat een onverzorgde papegaai met wat ik alleen kan beschrijven als een ondeugende glinstering in zijn ogen. Ik was behoorlijk verrast om deze vogel in zo'n kleine kooi te vinden en wist ook dat het houden van een vogel in een kooi illegaal is in Gambia. Ik zei tegen de man: "Weet je dat je in grote problemen kunt komen als je een Senegalese papegaai in een kooi in je winkel houdt?"
Hij zei dat hij de wet kende, maar wilde uitleggen waarom hij deze vogel in een kooi hield. Hij vertelde me dat een paar weken geleden een paar lokale jongens met de papegaai zijn winkel binnenkwamen. Ze vertelden hem dat ze de vogel hadden gevonden en dat zijn vleugels waren afgesneden zodat hij niet kon vliegen. Kon hij de vogel meenemen, anders zou hij sterven. Ze voegden eraan toe dat hij ze iets moest geven voor hun moeite.
Niet-lokale bevolking is meestal een gemakkelijke prooi
Dit is helaas iets dat in arme landen gebeurt. Lokale jongens weten dat niet-lokale mensen vaak een makkelijke prooi zijn als het gaat om dierenleed. Hij betaalde de jongens en nam de vogel mee om ervoor te zorgen. En hier is hij, elke dag in de winkel. Ik kan begrijpen waarom hij het deed. Maar het ergste is dat dit gewoon niet zou gebeuren als mensen niet zouden betalen. Ja, er zouden een vogel of twee sterven. Maar het zou niet lang duren voordat de jongens die verantwoordelijk waren voor deze daden zouden stoppen als er geen geld te vinden was.
Mijn vriend Ron
Ik zei tegen de man dat ik de vogel wel zou willen meenemen, maar ik maakte me zorgen over de gevolgen, ik wist eerst wat ik moest doen. Ik reed om het advies van mijn vriend Dr Camara bij te vragen Abuko natuurreservaatHij zei dat ik een Senegalese papegaai mocht houden voor rehabilitatie en dat hij me een vergunning zou geven die precies dat zei.
Gewapend met mijn nieuw verstrekte vergunning ging ik meteen terug naar de winkel om de papegaai op te halen. We namen hem mee naar huis bij Footsteps en bouwden een buitenvolière voor hem onder de restauranttrap. Hij was de hele dag vrij, maar 's nachts had hij bescherming nodig, dus dit was het beste wat we konden doen.
Ik wou dat ik kon vliegen!
We noemden hem Ron, vraag me niet waarom maar het leek hem wel te passen. Omdat hij niet kon vliegen, liep hij overal heen. Net als een puppy volgde hij me de hele dag. Telkens wanneer ik ging zitten, was het eerste wat ik zag Ron die naar me toe waggelde en wanneer hij bereikte waar ik zat, klom hij naar mijn schouder met zijn klauwen en snavel. De gasten waren gewoon dol op hem, en hij ook op hen. Vooral omdat ze hem bananen en noten zouden voeren wanneer hij maar wilde.
Ik herinner me dat het ongeveer een jaar later was en dat zijn vleugels er veel beter uitzagen. Hij liet me zijn vleugel uitwaaieren zodat ik de nieuwe groei kon zien. De dag was aangebroken, het was tijd om Ron te leren vliegen.
Geen tijd zoals het heden
Ik liep met hem naar het midden van de lodge terwijl hij op mijn vinger zat. Ik stak mijn hand op en zei klaar in een, twee, drie en daar ging hij. Hij vloog voor het eerst in minstens een jaar. Met zijn vleugels klapperend voor alles wat hij waard was, voelde ik me zo trots. Totdat hij met een almachtige dreun regelrecht de Giraffe hutAu!
Nu was Ron een stoere vogel, ik dacht inderdaad dat hij zichzelf ernstig kwaad had gedaan. Maar nee, hij klopte zichzelf af en begon gewoon regelrecht naar me terug te lopen. Ik klom weer op mijn been en op mijn schouder, dacht ik, genoeg voor één dag, we kunnen het morgen opnieuw proberen.
We probeerden het elke dag en elke dag werd hij een beetje beter. Hij zat behoorlijk vaak vast in bomen en het duurde ook een tijdje voordat hij leerde landen. Omdat hij behoorlijk wat tijd op tafels doorbracht, dacht hij dat dit een goede plek was om te landen. Maar in plaats van te landen, ging hij er meteen weer vandoor. Het was hilarisch toen ik eenmaal wist dat hij zichzelf niet bezeerde.
Vrij geboren
Ongeveer een jaar en acht maanden nadat ik Ron vond, vloog hij weg. Ik denk niet dat ik me ooit zo blij en zo verdrietig heb gevoeld op hetzelfde moment. Het was tijdens een van zijn trainingssessies dat hij langs de roundhouses vloog. Ik rende en keek hem zo ver als ik kon aan, maar hij draaide niet terug. Dagenlang heb ik naar hem gezocht, zijn huis onder de trap gecontroleerd om te zien of hij terug was, maar dat is nooit gebeurd. Ik hoop dat het goed met hem gaat en dat hij misschien ergens een eigen gezinnetje heeft.
Ik had geen idee toen ik besloot om dit vogeltje te helpen dat hij zo'n belangrijke rol in mijn leven zou spelen. En hoewel ik hem nog steeds mis, ben ik zo dankbaar voor de kans die ik had om een wilde papegaai als vriend te hebben.